Δ.Κ. Διαβολάκια Καστριώτισσας…!
Τι μου θύμισε ο Ηλίας ο ξάδερφος, όταν τον πήρα τηλέφωνο να του πω τα νέα από το χωριό από το οποίο μόλις είχα γυρίσει.
Περπατώντας κάτω στο ποτάμι, τα νερά του οποίου καταλήγουν στο Μόρνο και από εκεί στις βρύσες των Αθηναίων, θυμήθηκα ότι μικροί είχαμε συστήσει “συμμορία”. Το όνομα αυτής; ΔΚ που σημαίνει Διαβολάκια Καστριωτίσσης (όπως το λέγαμε τότε). Η “συμμορία” μας λοιπόν έφτιαχνε σφεντόνες από κλαδιά-διχάλες που κόβαμε από τα πλατάνια και με τις κατάλληλες εφαρμογές ελαστικού και δέρματος στην άκρη, είχαμε το “όπλο” μας.
Σαν “συμμορία” τα είχαμε βάλει με τους “γέρους” της εποχής, αλλά και με τις κοπέλες που πήγαιναν να γεμίσουν νερό τις κανάτες στη κέντρική πηγή στο Λάβρο. Με τις σφεντόνες μας στοχεύαμε και τους μεν και τις δε, ακροβολισμένοι πάνω σε δέντρα ως μικροί καταδρομείς και τους πετυχαίναμε. Την αγωνία και το τρέξιμο που κάναμε για να μην μας πιάσουν, ακόμη τα θυμάμαι και λαχανιάζω…
Οι σκανταλιές πολλές, σε μια εποχή που όχι WiFi δεν είχαμε (ούτε τώρα θα βρεις βέβαια), αλλά ούτε παιχνίδια του σήμερα. Παιχνίδι μας ήταν η φύση, τα δέντρα, το ποτάμι, ο γκρεμός που κάναμε τσουλήθρα, τα φίδια, τα πρόβατα και τα κατσίκια. Ο χώρος που παίζαμε δεν ήταν το δωμάτιο μας, αλλά το δάσος όλο !
Το χωριό βρίσκεται 2 ώρες και 45 λεπτά από την Αθήνα. Είναι νομίζω το ορεινότερο χωριό στην Φωκίδα και το τέταρτο ορεινότερο χωριό της Ελλάδας. Υψόμετρο 1250μ. (η πλατεία του).
Ο παππούς & η γιαγιά μου λάτρευαν το χωριό και “εμβολιάστηκα” μικρός με πολύ αγάπη για αυτό. Οι κάτοικοι του περιορισμένοι, από 1 έως κανέναν το χειμώνα και σε μερικές δεκάδες το καλοκαίρι.
Κοντά θα βρεις χωριά με ζωή, ταβέρνες και καφέ. Παύλιανη, Αθανάσιος Διάκος είναι τα πιο γνωστά αλλά και το Μαυρολιθάρι, κάποτε κεφαλοχώρι, σε απόσταση 3ων χιλιομέτρων είναι πολύ όμορφο.
Τα φαγητό στις ταβέρνες απίθανο και πολύ οικονομικό (10€/άτομο περίπου). Θα φας στον Καραπλή (Μαυρολιθάρι), στο Ξύλο & Παράδοση της Πόπης ή στη Λίτσα (Παύλιανη), στο Μετερίζι (Αθ.Διάκος) και δεν θα ξεχάσεις να πας για γλυκό, καφέ/τσάι και δραστηριότητες στο Καταφύγιο Οίτη του Βασίλη της Μαρίας και τώρα του Σταμάτη καθώς η παράδοση συνεχίζεται με την επόμενη γενιά…
Η φύση οργιάζει και οι εκδρομές στα βουνά και στα ποτάμια απεριόριστες. Είτε πας χειμώνα, είτε πας άνοιξη, είτε πας φθινόπωρο ακόμη και καλοκαίρι, η φύση θα σε ανταμείψει. Κάθε εποχή θα δεις ένα διαφορετικό τοπίο.
Οι άνθρωποι είναι αυθεντικοί, ανοικτόκαρδοι και φιλόξενοι. Είναι πολύ εύκολο να ζήσεις την εμπειρία που ζήσαμε το περασμένο Σάββατο όπου στο διπλανό τραπέζι στη ταβέρνα, ήταν ένα ζευγάρι και τραγουδούσαν χαμηλόφωνα. Μόλις είπα “ωραία φωνή”, χωρίς καν να τους κοιτάξω (είχαμε γυρισμένες πλάτες και μάλιστα σε απόσταση 2 μέτρων βάσει οδηγιών ΕΟΔΥ), εκείνος ανταποκρίθηκε. Ήταν μουσικός. Γυρίσαμε καρέκλες, κρατήσαμε τις αποστάσεις βέβαια αλλά μεταξύ μας δεν υπήρχε καμία ουσιαστική απόσταση. Γίναμε ένα, σε μια κουβέντα για μουσική για εμπειρίες και για την ζωή μας. Το ένα τσίπουρο ακολουθούσε το άλλο. Στο τέλος ανταλλάξαμε τηλέφωνα και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη συνάντηση μας.
Αυτό είναι το χωριό μου. Καστριώτισσα στην ορεινή Φωκίδα και σε περιμένει.
Στάθης
